Portret painting

Afgelopen week hebben we onze artistieke spieren gestretcht, met de cursus portret painting met Rachel Miller. We kregen een foto van onszelf, een pallet met verf, een (de eerste 2 dagen dikke) kwast, en de uitdaging onszelf na te schilderen. De eerste dag was een worsteling, de ochtend van de tweede dag was ik ervan overtuigd dat het onmogelijk was. En toen, vlak voor Fika, was ik zó gefrustreerd dat ik gewoon maar begon. En daarna had ik de flow te pakken. Want schilderen gebeurt niet in je hoofd, je kunt het niet bedenken. De enige manier om die neus goed te krijgen, is hem eerst fout te schilderen. Het gebeurt op het doek, en het heeft vele lagen verf nodig om interessant te worden.

Deze week was ook een oefening in observeren. Het probleem is vaak dat we een beeld hebben van hoe iets eruit ziet, waardoor we niet meer goed kijken. Onze ogen hebben niet echt die beroemde amandelvorm. Hetzelfde geldt voor luisteren, als we denken te weten wat iemand gaat zeggen, horen we niet meer wat degene echt zegt. Ons bewust worden van kleine gewoontes, de deksel op de verf, je kwast uitspoelen, dat is waar duurzaamheid begint. Elkaar feedback geven, ervaren hoe waardevol een ander paar ogen is -en daar is geen expertise voor nodig. Het was vooral een oefening in doen, in durven. In killing your darlings, over die mooie mond heen schilderen als hij niet op de goede plek zit. Verdragen dat het eerst slechter wordt voordat het beter wordt, je gevoel niet te serieus nemen. Getuigen zijn van elkaars proces, en vooral ook bewust worden van je eigen manier van werken. (Mijn proces had ik van tevoren uit kunnen tekenen, al had ik niet dit resultaat verwacht.)

Onder het schilderen luisterden we naar het voorgelezen verhaal van de Noorse mythologie, naar verschillende soorten muziek, naar uitingen van wanhoop en frustratie, en eindeloze flauwe grappen.

In de middag hadden we de midway presentations van onze personal projects. Sommige projecten zijn nog erg in de beginfase, andere zijn al een heel eind op weg. Maar allemaal zijn ze inspirerend, en samen geven de onderwerpen een goed beeld van de geweldige diversiteit van YIP.

Zo schrijft Roi uit Israël een verslag over het Israël-Palestina conflict, dat beide kanten van het verhaal probeert te laten zien, dat de achtergrond begrijpelijk wil maken, en vooral ook wil kijken naar wat nodig is om vrede op te bouwen. Martin van de Canarische Eilanden onderzoekt de mogelijkheden en effecten van surf-therapie, de helende werking van deze uitdaging op de golven van de oceaan . Diane uit Canada kijkt naar hoe kapitalisme in het onderwijssysteem (concurrentie, geloof in schaarste) kan leiden tot depressie en angststoornissen. En Yuma uit Japan staat elke ochtend om half 5 op om voor de de course begint 3 uur viool te kunnen oefenen -van haar was het concert vorige week.

Ikzelf vertelde over mijn onderzoek naar Waldorfonderwijs, waarbij ik in mijn presentatie een van mijn leeringen verwerkte: maak het zichtbaar. Daarna vertelde Marilha uit Brazilië over Tools for Youth Empowerment, zoals geweldloze communicatietechnieken en assertiviteit. Mekila uit Hawaii liet ons de rillingen over het lijf lopen met zijn unieke muziek. Met zijn fijne gitaarspel en indringende stem zou hij zo door kunnen breken in de muziekwereld. Maar dat wil hij niet, want dan zou hij zijn muziek aan moeten passen en daarmee verliest het haar betekenis. Olly uit Engeland houdt een droomdagboek bij en krijgt daardoor meer inzicht in zijn onderbewustzijn.

Kristel uit Nederland werkt met verschillende dans/theateroptredens, waarmee ze de verschillende lagen van gesprekken en personen onderzoekt. Louise uit Waals België gaat voor het Initiative Forum composttoiletten bouwen, inclusief een informatieblad over hoeveel waardevolle grondstoffen we, samen met 11 liter water per keer, door de wc spoelen. Pablo uit Mexico wil een online platform oprichten waarin jongeren hun verhaal kunnen delen over hun cultuur en hun zoektocht naar hun plek in deze veranderende wereld. Bruna uit Brazilië onderzoekt de mogelijkheden van een 2e YIPjaar (!), met meer actie, handen uit de mouwen, zelf organiseren. Darius uit Duitsland filosofeert en dicht over diversity en oneness, over de eenheid van de wereld waar we in al onze uniekheid deel van zijn. Ben uit Canada organiseert een concert, met muziek met een boodschap, vooral ook om te oefenen ideeën om te zetten in realiteit.

Jozef uit België maakt een abstracte film over wat YIP voor hem betekent (alsin, 15 uur monteren voor de 3 minuten film die hij al kon laten zien). Martin uit de VS onderzoekt hoe architectuur in Zweden de omgeving en functie vertegenwoordigd. Aylah uit de VS leert zichzelf naaien, met enkel gerecyclede materialen. Ruben uit Zwitserland onderzoekt het India-Palestina conflict, en daarmee zijn eigen half-Palestijnse achtergrond. Jannis gaat werken met land-art, om ultiem gebruik te maken van de prachtige natuur hier. Veerle uit Nederland wil een project opzetten om duurzaam biologisch eten toegankelijker te maken voor mensen, met gemeenschappelijke maaltijden. En Nakyung uit Zuid-Korea heeft als doel aan het eind van het jaar 30 liedjes te kunnen spelen op de piano, waarvan een zelf gecomponeerd. Ze kan er nu 16. (Haar oefenen kleurt de lucht van haast elke Fika).

Gister ben ik bijna de hele dag bezig geweest om mijn schilderij af te maken. Een worsteling met mijn perfectionisme. Vandaag was het zulk stralend mooi weer dat ik de acroyoga liet liggen en ben gaan wandelen. Ik ben weer wat Zweedse ervaringen rijker: mijn haar is bevroren, ik ben tot mijn kuiten in de sneeuw weggezakt, en ik heb ijspegels gezien die langer en dikker waren dan mijn been!
Om, na mijn laatste 2 uur schilderen (nu moet het dan echt af zijn, maar, maar...), getuigen te zijn van een traditionele Japanse theeceremonie! Heel bijzonder.
Ondertussen is er nog altijd tijd voor diepe gesprekken (en héle oppervlakkige) en gezelligheid. En over 2 weken vertrek ik serieus al richting Nepal!!! Het wordt inmiddels tijd me dat te gaan beseffen...