Welkom in Nepal

Daar ben ik dan, in Nepal. In de Kevin Rohan Memorial Eco Foundation.

De reis hier naartoe was al een hele ervaring. Turkisch Airlines, fantastische service, lekker eten in heel veel verpakking. De upside van kapitalisme. De overstap op Istambul, waar we helaas het vliegveld niet uit konden. Dus zagen we niet veel. Maar wel het rakende contrast tussen die vrouw die haar glas onder haar boerka verstopte om wat te kunnen drinken, en de halfnaakte blanke vrouw op het bilboard van Victoria Secret...

Na een nacht zonder slaap in het vliegtuig landde ik dan in Nepal. Een mooi, oud en simpel gebouw met houtwerk en, heel vriendelijk, naast de Nepaleese wc een wc met pot voor 'foreigners'. We regelden onze visas, en kregen buiten gelijk de eerste cultuurshock te verwerken, toen een groep jongemannen op ons af kwam, en onze bagage op een busje wilde tillen, terwijl we niet wisten of zij wel degenen waren die ons op kwamen halen. Gelukkig wilden ze slechts helpen -in ruil voor fooi-, en was de bestuurder van het busje wel van de foundation.
De trip door Kathumandu was ook een hele ervaring. Zoveel te zien. Winkels, mensen, toeterende scooters, straathonden, reclameborden, afval, scholen (Ook montessorischolen! Daar wil ik heen!), kinderen in schoolunivorm. Een vreemde geur, als roestend zand, gemengd met wierook en uitlaatgassen.

We kwamen aan in het ecodorp, dat veel meer aan de rand ligt van Kathumandu dan verwacht. Daar ontmoetten we de andere vrijwilligers, in een huis met gemeenschappelijke ruimte die me enorm doet denken aan Woestelandkampen. Ik raakte er al snel aan gewend iedereen met Namastee te begroeten en om het kraanwater absoluut niet te drinken.

De eerste dag mochten we gebruiken om uit te rusten. Maar ik was veel te energiek, en besloot deel te nemen aan de Engelse les, om vast wat Nepaleese vrouwen van de foundation te ontmoeten. Na afloop hoorde ik muziek uit een van de klaslokalen. Een meisje gebood me naar binnen te gaan, en daar zat ik dan, op mijn eerste dag, getuigen van een traditionele Nepaleese dansles! Ik werd bij de tweede dans gevraagd mee te doen, waar ik best trots op was. Pas een dag later ontdekte ik dat het voor een optreden was!

De rest van de week heb ik dus vooral in dat klaslokaal doorgebracht, om te oefenen. Als man wel te verstaan, maar goed. Een bijzondere kans om de vrouwen van het dorp te ontmoeten. Verder heb ik geholpen met schilderen, en hier en daar met wat kinderen gespeeld. De tijd vliegt hier, iets plannen gaat moeizaam en het tempo is rustig. Dat is wel wat anders dan de Nederlandse prestatiementaliteit. Een uitnodiging om te ontspannen, en te vertrouwen dat dat wat op je pad komt, genoeg is. Of om vooral zelf het initiatief in handen te nemen.

Zaterdag was een grote dag. Het nieuwgebouwde (flessen-ecobuilding) cafee werd geopend. Er zijn zo'n 600 mensen langs gekomen, er was gratis eten en sangria, een fluitorkest in klederdracht, en onze dansvoorstelling. (Ik heb foto's en filmmateriaal, maar moet nog even kijken hoe ik dat ge-upload krijg hier.) Het was een zeer geslaagde dag.
En pas achteraf in de keuken werd ik geconfronteerd met de werkelijkheid. Voor veel van de dorpsbewoners was het heel bijzonder dat ze zo goed te eten kregen, en deze dag was daardoor echt een gift aan de gemeenschap. Ik ben zo gewend elke dag gezond te eten te hebben, en we worden zo goed verzorgd in het vrijwilligershuis, dat ik daar niet eens aan gedacht had. De Nepalse vrouwen die ik spreek zijn zo gewoon, zo menselijk. Een interessante mix van traditionele en westerse kleding, mobieltjes en camera's, warmte en spontaniteit, dat ik bijna zou vergeten hoe anders hun werkelijkheid soms is. Zoals dat meisje van 17 waarmee we zaten te kletsen, dat tussen neus en lippen door vertelde dat ze 14 was toen te trouwde, en dat de baby in haar armen haar kind was.

Zondagochtend vertrokken we in een klein groepje om 6 uur voor een flinke bergwandeling. De weg naar de top was op vele plaatsen met traptreden begaanbaar gemaakt, wat ooit enorm veel werk geweest moet zijn. Toch was ik behoorlijk uitgeput toen we 3 uur later de top bereikten. Om, met uitzicht over het dal en vlakbij een Hindoeistische gebedsplek, te genieten van een welverdiend ontbijt.
Op de terugweg kwamen we langs een Boeddhistisch klooster, waar we een rondleiding kregen. Wat een rust! Vooral de kamer waarbij alle wanden waren volgeschilderd met Boeddha en allerlei goden waarvan de gids er maar enkelen uit kon leggen. Ook dronken we thee is een luxe resort, en omdat het gigantisch onweerde besloten we terug te gaan bij taxi (met z'n 5en in een minimini autootje), en bus (we hadden uitzonderlijk geluk dat we konden zitten en niet op een voet platgedrukt hoefden te staan).

Eenmaal terug in de foundation heb ik nog wat Nepalees geleerd in de bibliotheek, waar kinderen elke dag kunnen komen om huiswerk te maken en spelletjes te doen. En de avond gevuld met interessante discussies met de andere vrijwilligers.

Vanochtend hadden we een meeting met alle vrijwilligers, om het werk te bespreken. Ik kondigde aan een vrouwencirkel te willen organiseren, en daar ben ik de hele dag mee bezig geweest. (Alsin misschien een uur in gesprek geweest met een Nepaleese vrouw die me wil helpen, en de rest van de tijd op zoek geweest naar haar, of gewoon, ik weet niet waar de tijd hier heen verdwijnt).

Morgen neemt een van de vrijwilligers (een moeder met kinderen, dus alles is goed georganiseerd) me mee naar een van de oudste steden van Nepal, om allerlei handwerk te bekijken en andere cultuur op te snuiven. Aanstaande donderdag is Holy, het beroemde feest met gekleurd poeder. En ik heb gehoord dat er hier een houtwerkplaats in de buurt is. Dus die cultuur zit wel goed. Ondertussen probeer ik ook mijn onderzoeksvragen over onderwijs in Nepal niet te vergeten. En te genieten van alle spelletjes, gesprekken, kinderen en de inspirerende plek. Ik heb hier zoveel te leren. Maar hoe krijg ik het eruit?