In geuren en kleuren

Ik heb weer een heleboel meegemaakt.

Omdat het al twee dagen regende, hebben we de trip naar Bhaktapur uitgesteld. In plaats daar van heb ik een ochtend meegekeken met de Waldorf kindergarten van de foundation. Ik was onder de indruk van hoeveel liedjes de 5-jarige kinderen al konden zingen, waarvan de helft in het engels. Toch vertelde de docent dat de ouders zich vaak zorgen maken, omdat kinderen in Nepal meestal al leren schrijven als ze 3 jaar oud zijn! Daarom krijgen ze nu vast wat schrijfoefeningen, maar met de geruststellende veiligheid van vrolijk gekleurd papier.
In de middag ben ik het bos in getrokken. Even rust van al die nieuwe indrukken, even verbinden en aarden in de natuur. Het is interessant hoeveel planten en bomen ik herken. Klaver, varens, dennebomen. Terwijl de bomen dikkere, meer vetachtige bladeren hebben. En de gigantische bamboe is super cool! (ik heb foto's voor je gemaakt Vincent ;) )

De trip naar Bhaktapur was intens. Ik had verwacht dat het een soort openlucht museum zou zijn, maar helaas. Er waren prachtige oude tempels, maar vooral ook heel veel winkels met souvenirs. Met fantastisch mooie producten, maar ook behoorlijk opdringerige verkopers vaak. Waarbij je niet weet of ze zo wanhopig zijn omdat jouw koop het verschil kan maken tussen wel of geen maaltijd die avond, of dat ze doen alsof omdat ze weten dat je een rijke westerse toerist bent. Beide zijn realiteit.
Op de terugweg wilden we langs een biologische winkel gaan, maar na een uur zoeken gaf de taxichauffeur het op. En de rit door Kathmandu was ook behoorlijk intens. Al de vervuiling, plastic overal, de drukte, de armoede. Vooral het feit dat de mensen hun drinkwater moeten kopen en maskers dragen vanwege de luchtvervuiling, vind ik erg rakend. Waar zijn we met z'n allen mee bezig?

Ik was zo overweldigd dat ik donderdag bijna hier wilde blijven. Maar gelukkig haalden de yippies me over mee te gaan om Holi te vieren. Een vreemde bus bracht ons naar de verkeerde, maar eigenlijk perfecte plek. Al wandelend naar het centrum van Kathmandu werden we bekogeld met waterballonnen en hele emmers met water vanaf de daken van de stad, en door vele handen zachtjes gezegend, of later vooral ondergesmeerd, met gekleurd poeder. Totdat er geen stukje van mijn huid meer onbedekt was. Wat een feest!
In de tuin van een restaurant vonden we een oase van rust, en een bord heerlijk eten voor onze hongerige maag. Om daarna terug te gaan, en pannenkoeken te bakken. Alleen, als je het water moet koken om te kunnen drinken -en geen kostbaar drinkwater wilt gebruiken-, en je giet het water heet in je beslag, dan vinden je eieren dat niet zo leuk... Dus dat was nog heel wat geklungel met meer meel en bakpoeder voordat we uiteindelijk bij een kampvuur op het dakterras konden genieten.

Vrijdagochtend heb ik afval geruimd in de groentetuin -want afval ligt hier echt overal. Maar toen rees de vraag: wat doe ik met dit afval? Where is away? Ik dacht dat er geen afvalsysteem was in Nepal, er schijnt wel iets te zijn. Maar dan? Dan komt het op een grote hoop, of beland het uiteindelijk alsnog ergens in zee. Een vraag waar ik nog geen antwoord op weet, maar misschien dat er iets komt.
We zouden de vrouwencirkel hebben, maar toen bleek een kwartier voor tijd dat de docenten van de Waldorfschool vergadering hadden, dus moest het worden verplaatst. Nu wordt het morgen, op internationale vrouwendag. Dus dat is wel mooi.
We hadden een gesprek met twee van de organisatoren van KRMEF, over hun toekomstvisie en achtergrond. Ze blijken vooral ook enorm betrokken te zijn in het dorp rondom het eco-dorp, waar ze proberen een gezonder leven voor de mensen en het milieu te stimuleren, maar vooral tegen een hoop weerstand oplopen.
(En ik ben me er van bewust dat ik maar een klein deel van Nepal zie, en een nog veel kleiner deel hier kan beschrijven. Dus trek alsjeblieft niet allerlei conclusies op grond van deze beperkte informatie.)
's Avonds had ik een heel interessant gesprek met de vrouw van het echtpaar dat KRMEF heeft opgericht. Over de realiteit in Nepal, het leven achter de gesloten deuren.

Vandaag waren we vrij. Maar 's ochtends was er een meeting voor de ouders van de school, om hen bij het onderwijs te betrekken en meer uit te leggen over Waldorf onderwijs. Ik mocht er bij zijn, en ook wat vertellen over mijn bevindingen met mijn personal project.
Vervolgens heb ik mijn was gedaan, ook nog best een ervaring, alles buiten bij een kraan en met de hand. Om vervolgens te gaan wandelen, en twee yippies tegen te komen bij een klein eethuis (alsin een grilplaat en 3 tafels), waar ik heerlijk buffelvlees geproefd heb. (Ik ben niet meer helemaal vegetarier).
Verder op mijn wandeling kwam ik nog een hoop bijzonders tegen. Eerst kwam een vreemde man op me af, die docent blijkt te zijn en me aanbood om zijn school te bezoeken. Daarna twee vrouwen die hun koeien aan het uitlaten waren (er is hier geen ruimte voor weilanden, dus staan de koeien meestal ergens aan een touwtje), en die ik niet kon verstaan maar die me per se hun geroosterde mais wilden geven. De mensen zijn hier zo vriendelijk en gastvrij!
Ik genoot van de rust van de kleine akkertjes waar ik tussendoor struinde langs de rivier. Tot ik ergens een jonge Nepaleese vrouw tegenkwam, en ze me zei dat ik niet verder kon, omdat er in dat gebied een tijger zat (!). Dus ging ik terug naar de grote weg. Waar ik iemand van het ecodorp tegenkwam, en ze me spontaan uitnodigde in haar huis. Ze woont samen met haar ouders, grootmoeder en haar broertje en zijn vrouw en baby. Ohja, en de koe in de achtertuin.

En dan zijn er nog alle kleine momenten. De glimlachen, de Namaste's, de kinderen die de Nepalse dans willen leren, de honden die hier buiten rondlopen en telkens even om aandacht komen vragen, de dalbath (rijst met groenten, linzensoep en salade, dat is de standaard lunch en wat vrijwel iedereen hier eet), de gezelligheid met de andere vrijwilligers, en alles wat ik nu vergeet.