Gastvrij

De derde week is alweer omgevlogen, met een heleboel nieuwe en onverwachtse ervaringen.

Zondagochtend heb ik gewerkt. Aarde losgeploegd en gezeefd om daar later de muur voor een bottlebuilding mee te kunnen maken. Samen met een Nepaleese vrouw waar ik met heel simpele woorden en vooral veel handen en voeten mee kon communiceren.
Daarna was het tijd voor de womancirkel. Ik heb de ruimte mooi gemaakt, met centerpiece, en gezorgd voor thee en koekjes. We begonnen met een lied. Nanoema wajajee nanoema: when we go to heaven, have we done enough? Om vervolgens in de cirkel te delen, iets wat we fijn vinden aan vrouw zijn, en iets wat lastig is. Er was vooral veel trots over ons vrouw zijn, onze levensgevende kracht, creativiteit en kracht om moeilijkheden te overwinnen. En frustratie over hoe het ons soms tegenhoudt -van niet over straat durven in het donker tot niet mogen koken tijdens de menstruatie. Het was een goed begin, en het werd heel positief ontvangen.
's Avonds in de keuken kreeg ik van Leela meer te horen over hoe hard vrouwenemancipatie in Nepal nodig is.

Maandag begon ik met een paar kinderen om afval te verzamelen hier. Al lijkt dat hier nogal een gebed zonder end. Later lieten ze me hun huis zien: een kleine kamer met 1 bed waar ze met z'n 3en in slapen, een vuurplaatsje en twee kasten. Ze hebben een andere kamer, maar die gebruiken ze niet, want ze hebben niet meer nodig. Dat is nog eens een confrontatie met wat ik denk nodig te hebben...

Dinsdagochtend ben ik begonnen aan een bord met informatie over hoe lang het duurt voordat afval verteerd, In de hoop dat dat zinvoller is dan proberen zelf alles op te ruimen. Het was vooral een leuke kans om te leren te schrijven in Nepali.
's Middags werd ik zomaar door de twee meiden uitgenodigd om mee te gaan naar een bruiloft. Dus stond ik daar opeens tussen wildvreemden te dansen! Het was bijzonder om mee te maken. Maar de bruid zag er zo diep ongelukkig uit. En ik weet niet zeker of ik dat goed gezien heb, maar ik weet wel dat de kans hier vrij groot is dat ik gelijk heb. En dat maakt zo'n bruiloft toch iets minder leuk...
Ik was gelukkig net op tijd om mee te kunnen lopen naar de dichtstbijzijnde stad. Daar was speciaal voor ons en een groep Spaanse toeristen een concert. Eerst klankschalen en een Nepaleese fluit, erg mooi. Daarna een band van jonge jongens die op traditionele Nepaleese instrumenten muziek maakten met een heerlijke energie. Het gaf zoveel hoop, te zien hoe zij hun tradities in eren houden maar met een frisse jonge energie. Een heerlijk dinner maakte de avond helemaal geslaagd.

Woensdagochtend ben ik met een van de twee meiden mee geweest naar haar school. De rit in de schoolbus was al een heel avontuur, de berg op en af met prachtig uitzicht. De school was nogal conventional, en het lokaal behoorlijk klein en koud. Van jongs af aan hebben de kinderen elk half uur een andere leraar voor een ander vak -en alle vakken zijn in het Engels, behalve het vak Nepali. De zin die ik het meest gehoord heb is "be quiet and do your work". En toch leken de kinderen er plezier in te hebben, waren ze bijdehand en weerbarstig, als een paardebloem die door beton heen bloeit.
We liepen terug, langs het meer waar gigantische karpers zwemmen. Heerlijk sloom slenteren in de zon. Het was zo simpel, maar zo'n waardevolle ervaring om zo deel te mogen zijn van hun dag.
Aan het eind van de middag was er het feest van de bruiloft. Wat vooral betekende dat ik eten aangeboden kreeg en verder stil op een stoel zat -de taalbarriere is enorm frustrerend, maar vooral leek iedereen hetzelfde te doen. Het is wel een interessante ontmoeting met een andere cultuur. Ookal zijn we thuis best wel gastvrij, ik heb toch geleerd dat het niet beleefd is om als gast te veel te nemen. Hier is dat eerder andersom.

Donderdag zijn we naar Kathmandu gegaan. Want we moesten onze visas verlengen. We hebben 2 uur in de rij gestaan en moesten 30 euro betalen voor een stikker. Ik kan het moeilijk serieus nemen, maarja, het hoort er bij.
Vervolgens gingen we naar Botha, een oase van rust in het gekkenhuis van de stad. We hebben op het dakterras van een restaurant genoten van de dag en het lekkere eten. Waarna we nog maar weinig tijd over hadden wilden we de laatste bus kunnen halen. Dus besloot ik alle toeristische winkels -hoe prachtigmooi ook- links te laten liggen om de parelwitte Stupa en de Boeddhistische tempel echt te kunnen ervaren. En dat was heel bijzonder.

Vrijdagochtend heb ik weer gewerkt met het zand zeven. Lekker fysiek bezig in de zon. 's Middags heb ik het bord afgemaakt. En daarna sleepten de meiden mee naar een tweede bruiloft. Het was eigenlijk niet zo fijn, ze trokken me mee naar het midden van de menigde, en ik voelde me een enorme indringer, had geen idee wat er van me verwacht werd, of die vrouw die wild gebaarde wilde dat ik wegging -ze bleek me uit te nodigen voor het feest de volgende dag, en bij haar thuis, wat ik moest met die dronken man die hardhandig wilde dat ik zou dansen. Gelukkig zijn we niet lang gebleven.

Vanochtend zat ik alweer bij wildvreemden op de stoep -hun zoontje werd er gelijk op uitgestuurd om een reep voor me te halen-, waar ik werd uitgenodigd voor een verjaardagsfeest. Maar ik had even genoeg van al die uitnodigingen voor thee. Hoe aardig en bijzonder het ook is, het is zo veel en doordat ik met de meesten niet kan praten is het vaak vooral ongemakkelijk. Het is vooral vermoeiend dat ik bij zoveel dingen niet begrijp wat er gebeurt en wat hier de sociale etiketten zijn. Ik ben het bos in getrokken, waar ik in de beschutting van de natuur heerlijk rustig houtwerk gedaan heb. Op de terugweg werd ik door een vrouw uitgenodigd voor thee, maar dit voelde niet opdringerig. -Behalve dat ze erop aandrong dat ik een hele rol koekjes leeg at. We hadden een ontspannen gesprek, terwijl haar anderhalf jarige zoontje om ons heen liep te dralen. Dat was echt een moment om dankbaar voor te zijn.