De tijd vliegt. Dit is alweer mijn laatste avond in Nepal, morgenochtend zit ik in het vliegtuig. Zo'n gek idee. Ik zou hier nog zoveel kunnen doen. Maar het is ook goed geweest, tijd om weer naar huis te gaan, of in ieder geval naar Zweden.

Vorige week maandag ben ik naar Chitwan gegaan, een van de, en de grootste, nationale parken in Nepal. En dat was een goed idee. Wat een rust! (Tijdens een bergwandeling hier zag ik opeens hoe dicht de foundation eigenlijk bij Kathmandu ligt. We zijn erdoor omringd, met aan de andere kant een grote bergketen waardoor de energie niet weg kan. Misschien put het daarom zo uit.) De plek was enorm toeristisch, maar absoluut niet druk, en ik kon eindelijk helemaal ontspannen. Ik heb een paar heerlijke dagen gehad. Ik heb veel olifanten gezien, krokodillen, een neushoorn, een tijgervoetafdruk, een echte hout-ambachtsman aan het werk, waterbuffels, een of andere enge vishagedis in mijn hotelkamer, en nog veel meer. Het was best eng om min of meer alleen te reizen, maar dat viel uiteindelijk enorm mee. De mensen zijn hier serieus zo aardig, vrijwel zonder uitzondering, en ik werd enorm vriendelijk en zorgzaam opgevangen.

"The first time you visit Nepal it's for the country, the secund time it's for the people."

Het was een confrontatie met het effect van toerisme, of meer een vraag. Ik heb een jungletour gedaan met 2 gidsen, en dat viel een beetje tegen. We liepen over bewaande paden en kwamen meer toeristen tegen dan wilde dieren. Ik merkte hoe naar ik het vind om voor een ervaring te moeten betalen, hoeveel het af kan doen aan de magie, ookal wil ik wel graag bijdragen aan het voortbestaan van deze plek. En dat is de positieve kant van het toerisme, het maakt het mogelijk dat deze plekken kunnen blijven bestaan (denk ik, waarschijnlijk is het veel complexer dan dit). Maar dat betekent hier ook dat op deze plek olifanten als atraktie worden gebruikt, wat nogal naar was om te zien.

Het mooiste waren de wandelingen door het communityforest, de onverwachtse ontmoetingen met Nepaleese mensen, de rust, het uitzicht over de rivier, de zonsondergang. En ook de busreis die me dwars door Nepal heen reed was erg bijzonder.

De laatste dagen hier ben ik bezig geweest met een verslag voor de Waldorf docenten, over alles wat ik de afgelopen tijd daarover geleerd heb. Ik heb nog 2 presentaties gegeven. Vandaag verrasten ze me met een afscheidsritueel, met bloemen, een bloemenkrans, een prachtige sjaal en veel dankwoorden. Ik heb hier echt vrienden gemaakt.
Ook heb ik een ochtend doorgebracht met een hele aardige vrouw die eenvoudigweg thuis voor haar zoontje zorgt. Het leven heeft hier iets simpels. Mensen zitten dagenlang op een krukje voor hun huis, in die rust intens tevreden. De bussen zitten overvol, maar niemand is gestrest. Geduld en acceptatie, en hele sterke familiebanden, lijken de kernwoorden voor het Nepaleese geluk.

Ik heb nog wat laatste ervaringen bij elkaar gesprokkeld. Ik heb in een riksja gereden, een Tibetaanse dokter bezocht, een koe gemolken. Ik ben naar jazz upstairs geweest, de uitgaansgelegenheid waar alle vrijwilligers hier steeds heen gaan. Ik heb nog een hoop fijne interessante gesprekken gehad. En nu is het dan tijd om te vertrekken. Hopelijk kom ik hier ooit terug.