project week 3 en Charles Eisenstein
Blijf op de hoogte en volg Charlotte
17 Mei 2015 | Zweden, Järna
2 weken geleden hadden we de laatste project week. Onze zaailingen staan in een kleine geïmproviseerde broeikas buiten, want binnen was te warm met te weinig licht. De kleine moestuin is ontdaan van onkruid, en de bedden zijn bedekt met hooi. Dit houdt de grond vochtig, waardoor regenwormen omhoog zullen kruipen en de grond voor ons ploegen met hun gangetjes. We hebben 3 scenario's uitgewerkt voor de grote tuin, waar YIP8 zelf uit kan kiezen. En ik heb een jaarkalender gemaakt met tekeningen van het seizoen.
Ondertussen zijn we keihard aan het werk aan het Initiative Forum. Er moet zoveel geregeld worden, en organiseren is niet bepaald mijn sterkste kant. Maar het is ook motiverend te bedenken dat we een evenement kunnen organiseren dat hopelijk net zo waardevol wordt als het Initiative Forum vorig jaar voor mij was.
Afgelopen week waren de eerste twee dagen gereserveerd voor Personal Projects, want de presentaties komen eraan. Maandag ben ik begonnen met het schrijven van mijn verslag. En dinsdag ben ik naar Solvikskolan geweest.
Solvikskolan is een alternatieve basisschool, geïnspireerd op de vrije school, maar nog veel meer gericht op handwerk en vrij spel, in plaats van theorie. Terwijl ik daar was hebben ze decorstukken gemaakt voor een toneelstuk, buiten gespeeld, hout bewerkt, samen gegeten, naar een verhaal geluisterd, en geschilderd. Het schoolbord ging verscholen achter een gordijn. En ergens voelt het heel gezond, dat kinderen de kans krijgen om te spelen, om te wereld te ontdekken, te ervaren, voordat ze er over na hoeven denken. Nadenken is reflecteren, afstand nemen van de werkelijkheid. Zoveel van wat we leren op school is abstracte theorie. Door de wereld te ervaren, echt in je op te nemen, met al je zintuigen, en daarin actief te werken, doe je een onbewust begrip op waar je later allerlei analyses op los kunt laten. Daardoor blijf je verbonden met wat je doet. Het was heel fijn om te zien.
Woensdag begonnen onze 3 dagen met Charles Eisenstein. Hij is de schrijver van de boeken 'Sacret Economie' en 'The more beautiful world our hearths know is possible', en een groot voorvechter voor de gift economie. Als je wilt weten hoe ik over de wereld denk, lees zijn essays, de meesten had ik zelf kunnen schrijven, alleen doet hij het beter. Hij is dus een soort van beroemd. En het was heel interessant om hem in het echt te ontmoeten. Om hem te zien als gewoon mens.
Het was een hele waardevolle course, die veel voor me duidelijk heeft gemaakt in mijn worsteling met de keuze voor volgend jaar.
Woensdag begonnen we met het gedicht, The Invitation, van Oriah Mountain Dreamer. En een oefening buiten in de natuur. Kun je je zintuigen openen voor waar je normaal aan voorbij loopt?
Daarna kwam Charles aan, hij was 's ochtends heel vroeg pas in Zweden geland. Hij vertelde over zijn werk, hoe hij de wereld ziet. Hoe we als mensheid door een periode van separation gaan, om daarna in een mooiere wereld aan te komen. Hoe we bouwen, van een generatie op de andere, aan meer verbinding, meer vrijheid, in een maatschappij waarin we niet langer concurreren maar samen werken, waarin we niet langer proberen de natuur te overwinnen, waarin we luisteren naar die stem van binnen, dat wat ons tot leven brengt, dat waar ons hart laat verlangt. Elk mens verlangt er van nature naar om het goede te doen, om te geven, vanuit een oprechte dankbaarheid voor het leven. En als we dat toelaten, kunnen we een maatschappij bouwen die daarop is gebasseerd.
We deden een oefening, waarbij we deelden in tweetallen over de vraag waar we momenteel mee zitten. Omdat er zo'n kracht ligt in vragen stellen.
De course liep deze week ook in de middag door. Dus na de lunch vertelde hij meer verhalen, en deden we een andere oefening, in tweetallen, waarin we deelden over onze gifts, dat waar we goed in zijn en kunnen bijdragen, en dat wat ons tegenhoudt om dat vrij te laten stromen. De ander gaf ons terug wat ze in ons zien. Een bijzonder moment.
Donderdag ging over storytelling. The old and the new story. Want zoveel in een maatschappij wordt bepaald door het verhaal dat wordt verteld. In onze kapitalistische maatschappij is dat het verhaal van concurrentie, van succes is het beter zijn dan anderen, zoveel mogelijk voor jezelf veroveren. Maar dat verhaal werkt niet langer, het is tijd voor een nieuw verhaal. We deden een oefening waarin we naar een situatie keken waarover we onzeker zijn, waarover twee verhalen mogelijk zijn. Dit vertelden we aan iemand, en diegene luisterde, en het enige wat diegene antwoordde was: so what's true? Wat is de waarheid die uit beide verhalen komt? En dat is zo'n waardevolle techniek. We gaan zo vaak over in discussie, het verdedigen van het ene of het andere verhaal. Zoveel waardevoller kan het zijn om te luisteren. En te vragen: what's true? What hurts?
Ook gingen we in op het idee van goede en slechte mensen. Hoe krachtig het kan zijn om in die misdadiger, die 'bedreiging', een mens te zien en dat mens aan te spreken. Zoals een vrouw die met een groep jonge talibanstrijders een oprecht geïnteresseerd gesprek aanging, daarmee niet alleen haar eigen leven redde, maar waardevolle vriendschappen opbouwde.
Het lukt me niet goed de ideeën hier in een paar zinnen uit te leggen, maar er is veel van hem te lezen en het is super interessant. Ik ben het er zo enorm mee eens.
In de middag gingen we de natuur in, om contact te leggen met een 'being'. Om oprechte aandacht te hebben voor een boom, een rots, een bloem, en te ervaren wat het je te vertellen heeft. Kan het zijn dat de wereld meer is dan een verzameling protonen en neutronen? Kan het zijn dat alles wat leeft en is, een bepaalde vorm van bewustzijn heeft? Het is waar ik in geloof, al kan ik niets bewijzen.
Vrijdag, de laatste dag, hebben we in de ochtend gewerkt met de vraag wat het is dat ons de weg wijst. Die stem van binnen, dat gevoel dat je laat weten wat het juiste is. Intuïtie, het gewoonweg weten dat het klopt. Wat ik zo vaak zo sterk heb ervaren, en wat zich zo vaak juist bewezen heeft.
's Middags was er een groot evenement, waarbij we een breder publiek hadden uitgenodigd. Charles begon met een lezing van een uur. En daarna nodigde hij ons uit op het podium. Omdat YIP een voorbeeld is van dat nieuwe verhaal. We praten er niet alleen over, we leven het, we oefenen, proberen uit. Hij vroeg ons verhalen te vertellen, die kunnen uitleggen wat YIP is. En ook ik nam het woord. "Ken je het gevoel dat je zo moet lachen dat je wangen er pijn van doen? Dat is hoe ik me zo vaak voel in YIP, maar dan door mijn hele lichaam. Het is zo fijn, zo intens, dat ik het bijna niet kan verdragen." Ik vertelde over de laatste dag voor de christmas break.
We spraken na in kleine groepjes, tijdens de koffie. En na nog meer verhalen was het tijd voor de toekomst. We deden een oefening waarbij een iemand 'uit de toekomst kwam', en zo eerlijk mogelijk probeerde te antwoorden hoe de wereld er dan uit zal zien. We sloten af met een maaltijd met soep en brood. Het was zeer geslaagd.
Gister en vandaag zijn omgevlogen. Met werk dat maar niet op wil schieten, een womancirkel, een meeting voor het Intiative Forum, waarbij flink duidelijk werd hoeveel werk het gaat zijn, en een heerlijke wandeling door het bos. Komende week is de allerlaatste echte course, met Roi Gal-or, storytelling. Nog 7 weken te gaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley