Freesponsability

Het is weer stil in Ytterjärna, de laatste alumni druppelen naar huis. Geen slaapzakken meer in de school, geen ochtend check-in om 7 uur. Rust, zoete, hoognodige rust.

Het was een hele intensieve week. Waar de zon haast niet meer onder ging, en wij niet zoveel meer. Het was vooral heel bijzonder, en eng, naakt, om mensen uit te nodigen in ons proces, het werk dat we dit hele jaar gedaan hebben. Werk dat niet altijd in woorden kan worden uitgedrukt, maar dat voelbaar was, wat de bodem gaf voor de deelnemers om zelf in een proces te stappen en zichzelf de belangrijke vragen te stellen. En aan wat ik zo van een afstandje gezien heb daarvan, was het een hele succesvolle week.

Een van de dingen die bijzonder is aan het Initiative Forum is de manier waarop het georganiseerd wordt. Als een zelf-organiserend systeem. Geen hiërarchie, niemand die ons vertelde hoe we het moesten doen, en vrijwel niemand had dit ooit eerder gedaan. Het was een interessant proces. Kleine groepjes waren 'in charge' over bepaalde onderdelen, maar niemand stond aan het hoofd, er was uiteindelijk zelfs geen kerngroep. Bij de meetings was er om de beurt iemand de host, of we deden dat gewoon samen. De OT's gaven wel iets van structuur, en ze waren ook betrokken. Maar het meeste deden we zelf. Het werkte verbazend goed. Soms duurde meetings hierdoor wel heel lang, bepaalde onderdelen werden pas op het laatste moment opgepikt (want ja, wie was er verantwoordelijk?), het gaf wel meer stress dan misschien nodig was geweest. Maar uiteindelijk waren we zaterdag dan klaar om 200 gasten te ontvangen, met alle details uitgewerkt. En het mooie van dit systeem is dat iedere stem gehoord werd, en dat iedereen uiteindelijk een plek vond binnen de organisatie waar diens kwaliteiten het best tot z'n recht kwamen. We deden het samen, niemand viel buiten de boot, en niemand droeg de zware last van eindverantwoordelijke. Wordt dit het nieuwe samenwerkingssysteem? Ik ben voor, al is het een uitdaging. Het was in ieder geval een flinke oefening in het thema freesponsability.

De week ging ook goed. Beter dan in eerste instantie verwacht. (Het verhaal hierboven klinkt erg positief, maar we zaten af en toe ook echt wel met onze handen in het haar). In thema's verlopend van the outer, the inner, in relation, realization en let's get jiggy with it onderzochten we wat het nu betekent om freesponsable te leven. In de woorden van Kiara Nagel:

"Our liberation it tight to one another. I hear people saying over and over again: 'I feel a pain that is too big to just be mine.' In 1963 there was the Freedom summer, where young white people got on the streets in solidarity with the black people who were being killed as they were fighting for their freedom. Only when some of those white people got killed, did it get real attention. And this doesn't only happen in history, it is happening right now. So how am I going to show up for this movement? It requires inner work to put your body in line in the fight for somebody elses freedom."

Zondag stelde Johan Rockström ons op via een skypecall op de hoogte van de staat van de wereld, in de zin van planetary bounderies. Waarna Orland Bishop vertelde over de verantwoordelijkheid die we hebben over onze innerlijke wereld, daar waar de toekomst geboren wordt en we de wereld betekenis geven. Martin Cadée volgde met een lezing over het vinden van onze authentic vocation, onze roeping en taak in het leven; 'where my deep gladness meets the hunger of the world'. Woensdagochtend deelden een van de streetpoets en 4 yip alumni een deel van hun verhaal. En werd ook de vraag gesteld wat nu eigenlijk het doel is van forums zoals deze. Of we niet het werk vergeten dat echt nodig is voor de mensen die niet zo privilaged zijn als wij. En Kiara sloot de week af met haar betoog om te dansen -uit te proberen, niet stil te staan, en om de menselijkheid in elkaar te zien.

Daarnaast waren er vele workshops, fika's, maaltijden. Frisbeeën in de zon. Concerten in de avond. Er zijn heel wat diepe gesprekken gevoerd, heel wat liederen samen gezongen. Op dinsdagochtend hielden we een grote gendercirkel, waarbij ik samen met Izé de host was, en mensen uitnodigde om in groepjes van 4 te delen wat het voor hen betekent om een man of vrouw te zijn (of zo te worden geïdentificeerd). Hoeveel het betekent voor je jezelf ziet en hoe anderen je zien. Donderdagochtend sloot ik samen met Diane de week af, met mijn woorden. "There is all this work that needs to be done. But can we do it out of love? Can we do it because we want these people to be free, because we love them. We are already so trained at school to do all those things because we have to. But what is it that we actually want to do? What is it that bursts out of us?"

Ik ben zo trots op mijn community, op alles wat we voor elkaar hebben gekregen. Op wat iedereen heeft laten zien, aan groei dit jaar. Het concert van Izé, waarbij de rillingen me over de rug liepen. IF TV, wat hilarisch was. Al het werk achter de schermen. We hebben nog nooit zo samen gewerkt.

En morgen breekt de laatste week alweer aan. Waarbij tassen dan daadwerkelijk echt echt moeten worden ingepakt. Het huis schoongemaakt, deuren op slot. 8 juli gaat hoogstwaarschijnlijk mijn vlucht. En al heb ik deze week heel wat alumni gezien die nog steeds bij yip betrokken zijn. Het hier wonen, hier leven, het zo volledig hier en samen zijn, dat is na deze laatste anderhalve week dan echt echt klaar. Helaas. Ik vind het maar niks.