Initiative and Initiation

Het is altijd lastig om in geschreven woorden uit te drukken wat ik allemaal leer en meemaak, maar deze week is het helemaal lastig. Dus ik hou het globaal. We hebben de hele week in een cirkel gezeten in conversatie. Met Orland Bishop, iemand die er zijn levenstaak van heeft gemaakt mensen te mentoren in hun levenspad.

En zijn verhalen gaven me heimwee naar een tijd of plaats waar er nog ruimte is voor verhalen rond het kampvuur, initiatierituelen, waarbij de natuur als een heilige leermeester gezien wordt, en er een vanzelfsprekend gevoel is voor een wereld die verder gaat dan onze materialistische wereld, waarin wij een taak te vervullen hebben. De wijsheid en herinneringen die in ons lichaam liggen opgeslagen. We hebben het gehad over het betekenis geven aan voorwerpen (een stoel is pas een stoel als je erop zit). Het verwelkomen van de toekomstige werkelijkheid. De kracht van onze gedachten. We hebben twee traditionele verhalen gehoord, over worden waar je van houdt, en het vinden van wholeness.

We zijn vrijdag diep ingegaan op geweld. Het dilemma tussen het begrijpen van omstandigheden en eigen verantwoordelijkheid. In hoeverre zoiets een individueel probleem is of de oorzaak ligt in het systeem (zoals met de gangoorlogen in Los Angeles, die vooral een economisch probleem zijn, waar de CIA miljoenen aan verdient aan wapen- en drugshandel). Nelson Mandela die er de volle verantwoordelijkheid voor nam dat zijn organisatie een terroristische organisatie was geweest, omdat dat toen nodig was. Orland vertelde het verhaal van een jongeman die ooit bij hem kwam, omdat hij tijdens het laden van een machinegeweer -om daarmee willekeurige voorbijgangers dood te schieten-, een stem hoorde die hem zei met Orland contact op te nemen. Tijdens het gesprek, over de wanhoop van die jongeman, het geen toekomst zien, geen liefde kennen, zei Orland "if you cannot love yourself, anyone or your future, can you at least agree with allowing me to love your future for you?" En in die afspraak vond de jongeman de kracht om, toen hij zelf een paar weken later werd neergeschoten, tijdens de operatie waarin hij 3 keer dood werd verklaard, terug te keren naar zijn lichaam en te kiezen voor het leven. Nu, 15 jaar later, is hij nog steeds bevriend met Orland, en hij doet zijn werk. Vooral het in stand houden van die afspraak, en daarnaast werkt hij om andere jongeren uit geweld te houden. Het is een indrukwekkend verhaal, ongelofelijk maar het is een waargebeurd verhaal. Die een andere kijk geeft op menselijkheid, waartoe een mens allemaal in staat kan zijn.

Daarnaast heb ik er vooral enorm van genoten iedereen weer terug te zien. We aten in de White House, waar we ook onze course hebben. Wat betekende dat we na het eten samen rond het haardvuur zaten, en liedjes zongen. Ook is Ytterjärna inmiddels bedekt met ruim 10 centimeter sneeuw. Oftewel: sneeuwballengevechten en sneeuwpoppen bouwen!

Na al deze diepe, verwarrende, inspirerende, rakende gesprekken, gaan we komende week met ons lichaam aan de slag, met improvisatietheater :)