Confrontatie en vraagtekens

Wie zegt dat reizen alleen maar leuk is is een leugenaar. Afgelopen week was overweldigend en uitputtend. Ik raak maar niet gewend aan de eindeloze indrukken van dit land. Aan de vervuiling overal, het andere eten, de cultuurverschillen, het gebrek aan stilte. Het voorzichtig moeten zijn om niet ziek te worden. En alle vragen die het oproept, over de wereld zoals ik die ken en over al mijn idealen. Het is zoveel makkelijker om te geloven in een toekomst met duurzame gemeenschappen in Ytterjarna dan in de straten van Kathmandu...

Zondag had de ziekte die alle andere yippies al 2 dagen in bed hield, mij dan ook te pakken. Niet heel erg, en vooral een goede reden om alle chaos om me heen even te negeren en in bed te kruipen met een boek. Al hoewel ik wel uit bed kwam voor de vrouwencirkel. Deze keer ging het over wat onze verantwoordelijkheid als vrouw is in de maatschappij, en wat we daadwerkelijk doen. Interessante, inspirerende verhalen. En vooral ook heel veel 'positief denken', weinig ruimte voor het negatieve. Voor zover ik dat goed kan zien. Ergens is dat frustrerend, omdat ik zoveel werk zie dat nodig is. Maar ergens is het ook heel mooi, dat accepterende. Ik ben zo gewend te klagen.

Maandag was ik gelukkig weer beter, en die kans heb ik aangegrepen om meer betrokken te raken bij de Waldorf kindergarten. Het is me nog steeds onduidelijk of wat ik doe nu echt helpt, maar ik leer ervan en het wordt gewaardeerd dus misschien is dat ook gewoon genoeg. Ik heb het ritme van de dag meegemaakt, meegespeeld met het energieke vrij wel, meegezongen met de liedjes in de cirkel, toegekeken hoe de kinderen zowel engelse als Nepalse letters oefenden, met warme handen bijenwas gekneed. Daarna hebben de kinderen buiten in de speeltuin gespeeld, hun lunch gegeten, en toen was het tijd voor een middagdutje. Toen ze allemaal zo zoet lagen te slapen, ben ik vertrokken om het einde van de dag van class 1 mee te maken. Nog meer liedjes in de kring, en vooral veel warmte. Vervolgens heb ik in de bibliotheek (alsin een boekenkast en vooral ruimte voor kinderen om te spelen en huiswerk te maken) meegeholpen, met oudere kinderen die ook een heel stuk drukker en onstuurbaarder waren.

Dinsdagochtend heb ik geholpen om een stuk grond klaar te maken om bepland te worden met bloemen :) Oftewel, droge harde brokken aarde loskloppen met een schoffel. Fijn om zo fysiek bezig te zijn, en ondertussen na te kunnen denken over die compleet andere mentaliteit.
's middags hadden we check-in, en daarna zijn we naar een restaurant geweest van de Sewa gemeenschap. In Nepal leven namelijk tientallen verschillende culturen (die iets te maken hebben met het kastensysteem en de plaats) samen en worden naast het Nepali zo'n 70 verschillende talen gesproken. Zelfs binnen de foundation, als iedereen z'n moedertaal zou spreken, zou niemand elkaar verstaan. De Sewa gemeenschap is een van de traditionele culturen van deze streek, en dat hebben we ervaren in een restaurant, zittend op grasmatten op de vloer, met heel pittig eten en sterke rijst- en gierswijn. Een bijzondere ervaring.

Woensdag ben ik op bezoek geweest bij een Nepaleese montessorischool. Het was een school voor vrij welgestelde kinderen, waar ook de montessori docentenopleiding gegeven wordt. En het zag er heel leuk uit, enorm kleurrijk, met een speeltuin op de binnenplaatst, en met allerlei knutselwerkjes aan de muren. Maar het was niet zo'n fijne ervaring, want ondanks de mooie beloftes kregen de kinderen klassikaal les in saaie tekstboeken, en werden ze toegeschreeuwd als ze een fout maakten, iets tegen een klasgenootje zeiden, of ook maar een vraag wilden stellen aan de lerares. En dat voor kinderen vanaf 3-4 jaar!
Ik was dan ook blij toen de schooldag eindelijk afgelopen was. Ik verbleef in het huis van een vriend van Krishna, met een enorm tweepersoons bed in mijn kamer en zelfs een jonge vrouw die bij hen inwoont en schoonmaakt en kookt. Dat is weer een hele andere kant van Nepal. Toch was het bijzonder om deel te mogen zijn van deze werkelijkheid, om die jonge vrouw te ontmoeten, en die rijke man, en met allebei (alhoewel met de eerste in zeer simpel engels/nepali) goed te kunnen praten. We zijn uiteindelijk allemaal mensen.

Donderdagochtend nam de man me mee op zijn ochtendritueel. Om 5 uur vertrokken we om aan de rand van Kathmandu een enorme tempel te beklimmen, waar de aapjes om ons heen klommen, en yoga te doen in de buitenlucht! Dat was een hele toffe ervaring. Er lagen matjes klaar, en iedereen, jong en oud, mocht meedoen.
De tweede dag op de school kon ik iets meer moois zien. Kinderen die buiten mochten spelen, kleine momenten van genegenheid tussen de kinderen en docenten, liedjes die gezongen werden. De school blijkt deels montessori te zijn, de hebben een locaal met een aantal montessorimaterialen waar de kinderen op een vrijere manier kunnen leren, en de principes van montessori worden wat verwerkt in de klassikale lessen. Maar ondertussen moeten kinderen van 4 een examenkaart meenemen om mee te mogen doen aan een examen, moeten ze constant stil zitten op een kleed of op een stoel, en betekent oefenen voor de sportdag rondjes marcheren over het schoolterrein in strakke rechte rijen.

En aan de ene kant bevestigt mijn ervaring hier mijn oordeel over het schoolsysteem, mijn idee dat het de natuurlijke leergierigheid van kinderen onderdrukt en hen leert te denken in goed en fout, in competitie en autoriteit. Dat ze niet leren de theorie toe te passen in de praktijk, en dat vooral zelfvertrouwen en sociale vaardigheden worden onderdrukt. (Kinderen leren hier vaak al schrijven als ze 3 zijn!!!, en vrijwel alle scholen zijn in het Engels). Aan de andere kant, alle kinderen hier vertellen me dat ze hun school leuk vinden, en ze lijken het oprecht te menen. En wie ben ik dan om daarover te oordelen?

Halverwegen de dag ben ik teruggegaan naar de foundation. Mijn eerste busrit met overstap alleen in Kathmandu, en met een hoop hulp van aardige Nepali is alles goed gegaan. Alleen heb ik blijkbaar iets verkeerds gegeten op de school, want ik was de hele dag alweer ziek. Dus eenmaal terug ben ik snel even mijn bed in gedoken.
Want na schooltijd had ik nog een meeting met de leraressen van de Waldorf kindergarten. Ze zijn vrij nieuw, en alle informatie over Waldorf onderwijs is zeer welkom. Al vertellende ontdekte ik hoeveel ik daar inmiddels over geleerd heb, en dat ik deze gemeenschap dus ook echt wat te bieden heb!
Maar de rest van de avond heb ik in bed gelegen. Net zoals gister.

Vandaag heb ik me weer even teruggetrokken in het bos met mijn houtwerk. Om daarna bijna letterlijk meegesleurd te worden naar een verjaardag, een hoop eten aangeboden te krijgen en wel 20 keer gevraagd te worden om een cadeautje. Ik heb nog niet helemaal uitgevonden hoe daar goed op te reageren.