Op pad

Het is zondagavond, het weekend is alweer voorbij. Een weekend om bij te komen en krachten te verzamelen voor de komende intense week. -Ten minste, dat was het plan.

Gisterochtend zijn de eerste appels naar de sapmakerij gebracht, dus ook in het weekend moesten we nog even aan de bak om de appels te controleren en in te laden.
Daarna ben ik naar Järna gelopen, het nabijgelegen dorp. Met een gezellige groep yippies, prachtig uitzicht en nog steeds heerlijk weer. Maar toch een flink uur lopen. Raar om weer in de 'bewoonde wereld' te zijn, waar vele auto's rijden en afval gewoon op de grond ligt. Om weer in een supermarkt te zijn, waar al het lekkers voor het grijpen ligt. Maar met de woorden van maandag in mijn achterhoofd: "whatever you pick, you order." Dus werden het biologische gedroogde bonen en tomatensaus, al voorraad voor het weekend. En later toch nog een zakje met van dat heerlijke Zweedse snoep.
's Avonds was er een feest in het Cultuurcentrum, maar ik besloot toch iets van rust te pakken, en ik heb heerlijk met mijn moeder en stiefvader geskyped.

Vandaag was de grote klimaat-demonstratie. En dat was vooral een training in wilskracht.

We zijn naar Stockholm gelift. Al redelijk snel werden we opgepikt door iemand die ons gelijk in de hoofdstad af kon zetten, dus dat was geluk. Maar daarna was het nog een flinke wandeling om bij het verzamelpunt te komen. We hadden gehoord dat het grootst zou zijn, en dat we eenmaal bij het centraal station waarschijnlijk wel een mensenmassa zouden zien die we konden volgen. Maar er was geen mensenmassa, hooguit een massa winkelende mensen. En niemand leek te weten dat er een demonstratie zou zijn, niemand leek zich er druk om te maken dat er flink wat moet veranderen, willen we met z'n allen een toekomst hebben. Heel frustrerend.

Na een uur door Stockholm dwalen, vonden we dan eindelijk het verzamelpunt. Het was veel kleiner dan we hadden verwacht, maar met een hele positieve energie. We vonden onze mede-yippies terug, en maakten spanborden voor de optocht. En echt precies op het moment dat we gingen lopen, barstte het noodweer los. We waren binnen no-time doorweekt, werden bekogeld door hagelstenen, en schrokken op van enorme donderklappen en bliksem. Alsof ze daar boven even wilden tonen wat ons boven het hoofd hangt, wat die klimaatverandering nu eigenlijk inhoudt.

Maar het werd beter, de regen nam wat in heftigheid af, en we vonden onze stem. De Zweedse demonstranten liepen keurig achter elkaar aan, het liefst over de stoep. En wij yippies liepen vooraan, dansend, zingend en schreeuwend voor verandering. Het voelde goed, om echt te gaan staan voor iets waar ik zoveel om geef: deze wereld.
We kwamen uit bij het parlement, waar we stilhielden. Daar werden 3 speeches werden gehouden. Helaas in het Zweeds, waar ik niets van verstond, want het zag eruit alsof het heel interessant was wat er gezegd werd.

En toen was het klaar. Tijd om terug te gaan, want iedereen was koud en doorweekt. Met de trein dit keer, liften zagen we niet zitten.
Wat was het heerlijk om weer warm binnen te zitten, met droge kleren en een grote kop gemberthee. Om daarna op de bank mijn eerste kleine gitaarles te krijgen, en te praten over het volgen van je hart, je intuïtie. Hoe mensen ons soms vragen wanneer we iets echts gaan doen, een studie of werk. Maar ik kan niets bedenken wat echter is dan dit.