Living thinking living doing+project week 2

Vorige week was een rare week. De hele groep is het er mee eens. Er hangt iets in de lucht, en we kunnen niet in woorden vangen wat het is. Something is dying to make place for something new. Zoiets. Het hoort erbij, en het is wel bijzonder, zo deel van een gezamenlijk proces.

Het was een week en een contributer waar ik mn draai niet mee kon vinden, al was wat hij vertelde wel heel interessant.

We hebben het gehad over de relatie tussen de inner en outer, in theorie, in discussies over technologie en de invloed van al die electromagnetische straling, en of CO2-uitstoot wel echt de grootste uitdaging van onze tijd is, of dat er met CO2-emissierechten niet vooral héél véél geld te verdienen valt. En in de praktijk, door bomen te zagen in het bos (met flashbacks aan Woesteland), daarbij ons bewust zijn van hoe dat paste in de omgeving, en vervolgens iets maken van het hout (dat vond ik niet zo vervelend...). En met twee avonden waarin we sieraden gemaakt hebben van koper in de smederij van Orjanskolan. Je maakt wat mee met YIP.

Ondertussen was ik in gedachten bij Nepal. Want dat mooie land, waar ik net nog was, in dus getroffen door een vreselijke aardbeving. De teller staat geloof ik op 15000 overledenen. Het is zo bizar. Een land met zoveel gastvrijheid, zoveel simpel geluk, en zoveel uitdagingen. Zoveel ziekte en vervuiling. Het land waar ik net nog was, ligt in puin. Het is zo bizar.

KRMEF is gelijk aan de slag. De foundation staat letterlijk en figuurlijk nog overeind, geen van de medewerkers of vrijwilligers die op het moment van de aardbeving op de foundation waren zijn gewond. Maar van een vrijwilliger die een paar dagen eerder op een trek door de bergen vertrok, is inmiddels het lichaam gevonden. Ik heb hem niet gekend, maar het is zo bizar. Het dorp ligt in puin, 500 huizen zijn verwoest, mensen zijn overleden, en hulp is hard nodig.
En dat is precies wat KRMEF doet, vanaf het eerste moment. Ze bouwen nu aan een tijdelijk huis voor alle mensen die hun huis zijn verloren, terwijl ze schoon drinkwater verzorgen voor nabijgelegen dorpen, voor gezondheidszorg zorgen, en vooral de moed erin houden. Wat een dapperheid en kracht. Wie hen wil helpen, zie hier: http://www.krmef.org/
Ik ben begonnen met een klein fundraiseproject. En in gedachten sturen we hen kracht. Ik weet niet wat ik er verder nog over zeggen kan. Ik besef nauwelijks dat dit echt is gebeurd. En waarom is dit anders dan al die andere rampen? Ik weet het niet, maar het wordt opeens zo echt.

Deze week zijn we verder gegaan met alle projecten. Initiative Forum krijgt al echt vorm. Met als thema freesponsibility: how do we need to be for each to be free? (http://initiativeforum.yip.se/), net als YIP de tweede fase. En onze tuin? Dat gaat fantastisch. De eerste zaadjes komen op, en worden door ons toegezongen vol liefde en bewondering. We maken de bedden klaar, onkruid wieden met onze handen in de aarde. En we zijn met boeren in de omgeving in gesprek om inspiratie te krijgen voor het grotere stuk land, het Grow it Forward project. En het is vooral zo fijn om buiten bezig te zijn!

Donderdagavond was er een traditioneel Zweeds feest, met een gigantisch vuur (5 bij 5 meter denk ik!), waar YIP weer zorgde voor drinken en cake, als fundraiser voor Initiative Forum. Ons Witte Huis hangt vol met post-it notes en grote flap overs vol met ideeën en inspiratie. Er wordt flink gewerkt.
En zo tussen alles door knaagt de onzekerheid. Wat te doen straks na YIP? Plannen beginnen te vormen, de opleiding tot vrije schooldocent, een jaar Camphill, of toch nog langer hier blijven? Van veel yippies is het antwoord op mijn vraag wat ze gaan doen "I don't know yet, but I trust that I will know." Het dwangmatig plannen voor de toekomst lijkt opeens niet meer nodig, ik weet dat ik het leven kan vertrouwen. Maar, wat wordt mijn volgende stap?