Vuur

Ik heb een raar weekend achter de rug. Vandaag was vooral echt bizar.

Maar vrijdag was nog een normale dag. Die begon met een bezoek aan een opleiding tot biodynamisch boer. Prachtig om te zien hoe ze daar met het groeien van groenten omgaan. Hoe ze varkens gebruiken als co-workers bij het omspitten van de grond. Hoe de man met passie vertelde over verschillende soorten tomaten, over de opleiding, het werken met mensen en de natuur.

Vervolgens gingen we naar een kleinschalig project. Een groepje Zweden die samen een stuk grond gehuurd hebben, en dat aan het omtoveren zijn tot een biodynamische groentetuin, met ruimte om te experimenteren met bostuinbouw en andere duurzame ideeën. Inspirerend hoeveel ze in 2,5 jaar tijd al voor elkaar gekregen hebben, in hun vrije tijd. We mochten helpen oogsten: wortels, bieten, allerlei soorten bonen en tomaten. En vervolgens kregen we een heerlijke lunch in de buitenlucht.

's Middags was het weer tijd voor community meeting. Het ging over mensen die er niet waren tijdens community engagement. En in eerste instantie was ik geïrriteerd dat die mensen niet ten minste kwamen vertellen waarom ze er niet waren. Maar toen realiseerde ik me hoe nieuw het is dat ik ergens ben waar ik mag zeggen "eigenlijk is dit nu teveel voor me, ik kom niet, ik heb mijn rust nu nodig." En hoe belangrijk het is dat we een veilige sfeer creëren waarin mensen dat echt kunnen zeggen.

Vervolgens hadden we check-in group. In de woonkamer van onze OT, met thee en ijs. En we hadden een heel fijn gesprek. Over hoe het is om hier te zijn, waar we tegenaan lopen en wat fijn is. Gewoon kunnen delen, dat is zo fijn.
En 's avonds raapte ik mijn energie bij elkaar voor een feest in het Kulturehuset. Maar dat was niet bepaald mijn ding, dus ben ik snel weer naar huis gegaan.

Zaterdag was een dag om bij te komen, om eindelijk even hier te zijn en te blijven. Al begon ik met 2 uur yoga. Met een hele fijne docent, die de betekenis van de oefeningen erbij vertelde. Want yoga doe je niet alleen voor je lichaam, je oefent om daarmee op een andere manier de wereld en relaties in te kunnen stappen. Het was heel fijn en motiverend om dit zo samen te doen.

Daarna heb ik spontaan héél even in het fjord gezwommen. Het water was inmiddels behoorlijk koud, maar toch lekker. En vervolgens heb ik voor mezelf gekookt, en dat eten met 2 lieve yippies gedeeld. Wat is het toch voedend om zo met eten bezig te zijn. Dus heb ik daar gelijk maar een stuk over geschreven voor gelukisbesmettelijk, terwijl ik ergens buiten op een rots zat.

Vanochtend werd ik opgeschrikt door het brandalarm. Aangezien die de afgelopen 2 weken al zo'n 6 keer is afgegaan, dacht ik dat het wel weer door een waterkoker of slechte afzuiging zou komen. Maar toen ik naar beneden ging, zag ik uit de kieren van de keukendeur zwarte rook komen. De broodrooster stond in brand! En het was vooral eng om te merken dat heel veel mensen in hun kamer bleven, niet beseffend dat er echt brand was. Gelukkig wist iemand van het OT het snel te blussen, en de ramen open te zetten. Want de hele keuken was zwart van de rook, en ook de woonkamer.
Dus hebben we de hele ochtend en het begin van de middag schoongemaakt. Verbrand plastic is niet zulk fijn spul. Maar nog steeds zitten er enorme zwarte plekken op de keukenmuur.

En terwijl ik net weer een beetje bijgekomen was van dit bizarre begin van de dag, hebben we 's avonds de film "Our daily bread" gekeken. Een documentaire over de voedingsindustrie. Zonder commentaar, alleen puur objectief de beelden van wat er gebeurt. Het maakt me zo boos, het is zo ziek. Je ziet de dode blikken in de ogen van de mensen die de snavels van kuikens afknippen en koeien doormidden zagen. Hoe kan het dat we dit laten gebeuren? Wie wordt hier gelukkig van?

Morgen zullen we de slacht van een geit meemaken. Bij een boerderij waar die geit is opgegroeid, met mensen die de volledige verantwoordelijkheid nemen voor dat wat ze doen. Vlees met geweten. En dan zullen we komende week leren het vlees te verwerken, en alles te gebruiken. Mooi om dat contrast te zien, goed om dit alles onder ogen te komen. Maar toch, leuk zal het niet zijn.