Food for thought

Gister was dan de dag van de slacht, en het was intens. Het begon onschuldig, met een rondleiding over de geitenboerderij. Wat was het, na de film van de avond ervoor, een opluchting om op een boerderij te zijn met zoveel bezieling! De passie in de stem van de boer als hij over het karakter van zijn geiten praat. De ruimte die ze hebben om buiten te lopen. De jonge geiten die eerst 6-8 weken bij hun moeder hebben mogen blijven (normaal is dat zo'n 3 dagen), en die nu 2 volwassen geiten hebben die voor ze zorgen en ze opvoeden. En het land, met wisselteelt en een volledige recycling van voedingsstoffen, met gras en klaver onder het graan, en allerlei groenten. Het maakt me nog steeds zo blij om voedsel op die manier te zien groeien. Dit is hoe het hoort te zijn.

We hadden een gesprek over de film en de voedingsindustrie. Met het bewustzijn dat het eten van gewassen die in monoculturen worden verbouwd, ook vele levens kost. -Alleen met vlees is dat zo'n 16 keer zoveel. Dat eten altijd een vorm van pijn geeft, want je neemt een leven, al is het het leven van een plant. We zijn gewend ons daarvoor af te sluiten, maar dit te beseffen en er verantwoordelijkheid voor nemen, dat is iets heel krachtigs.

En dat is precies wat deze boer doet. Hij zorgt voor zijn geiten van geboorte tot dood. Daarom wil hij ze zelf slachten, ze niet wegbrengen naar een slager. Hij neemt de volle verantwoordelijkheid voor wat hij doet. En het was voor mij heel belangrijk om dat een keer mee te maken.

Ik heb het hele proces gezien. De kogel door het hoofd, de huid die losgemaakt werd, de organen die eruit kwamen. Het werd op een hele respectvolle manier gedaan, bijna als een ritueel. En toch voelde het niet goed.

Na deze ervaring voelde ik een grote wens om vegetariër te worden. Ik heb altijd geloofd dat het eten van vlees, mits op een respectvolle manier, deel is van de menselijke natuur. Maar dit voelde zo fout. Onze voorouders hadden het vlees echt nodig om te kunnen overleven, dus leerden ze om te gaan met dit conflict. Ze leerden zich af te sluiten, en dat vermogen is denk ik de oorzaak van een heleboel ellende, maar het was nodig. Ik heb het niet nodig, ik heb de rijkdom mezelf te kunnen voeden met plantaardige bronnen. Maar als het vlees er al is, is het dan niet zonde het te laten staan?

Grote vragen, vragen die raken aan de basis van het leven. Maar dat is YIP. We krijgen niet zomaar antwoorden, we krijgen vooral vragen.

Vandaag was rustiger. 's Ochtends hebben we takken van jeneverbesstruiken geoogst, de rook daarvan houdt muizen uit de voorraadschuur. We leerden het basisprincipe: als je iets oogst uit het wild, doe het dan zo dat de struik, of de groep planten, verder kan/kunnen groeien. Ook leerden we bieten en wortels op te slaan voor de winter in kratten met aarde.

En 's middags gingen we het bos in om daar eetbare planten te verzamelen! Wat is het toch fijn om op zo'n manier met eten bezig te zijn! We leerden een heleboel, over de eetbare delen van linde- en dennenbomen, onkruid met geneeskrachtige werking, en een enkele paddenstoel. Het is vooral een hele andere manier van kijken naar eten. Ik ben gewend alleen de dingen die ik in de supermarkt kan kopen als voedsel te beschouwen. Maar toen we zo door het bos liepen, bleek bijna de helft van wat er groeide, eetbaar te zijn. Hoe tof is dat?