reflecteren en vooruitzien

De eerste courseweek van het 3e blok is alweer voorbij. Met maandag een warm welkom, buiten samen zingen en daarna verzamelen in de vertrouwde hal. In een cirkel gaven we elkaar een hint van onze internshipervaring, met antwoord op de vraag "what has expanded in you during this time?" We kregen te horen dat, terwijl we over de wereld verspreid waren, er in Ytterjärna een zonsverduistering geweest is, en vooral een enorm helder noorderlicht (!), terwijl ondertussen het licht steeds sterker terugkeert en de zaadjes laat trillen van veelbelovende energie. Misschien dat ik daarom die verwarrende spijt voelde toen ik hier weer landde, de wens dat ik nooit was weggeweest. Ik heb iets heel bijzonders gemist. Maar ook een hoop bijzonders meegemaakt.
Het team presenteerde dat waar zij deze tijd aan gewerkt hebben: het programma voor YIP8, en ons voorjaars en zomerprogramma. En door die laatste weken zo voor ons op het scherm te zien staan, drong het besef dat al lang sluimerde, dan echt tot ons door. Ons YIPjaar is straks over. Al zal YIP voor ons nooit echt over zijn, het reist wel de grote vraag: wat ga ik volgend jaar doen? De wereld ligt voor me open, YIP heeft heel wat deuren geopend, connecties gelegd en ideeën gegeven. Maar wat is echt mijn plek? Wat wordt de volgende stap?

Dinsdag was ik jarig! :) 21, dan echt een soort van volwassen, zeggen ze. The birth of the I volgens de antroposofen. Ik kreeg een ontbijtje op bed (met pannenkoeken!^^), er werd voor me gezongen, en met Fika was er taart (chocoladetaart, jeej). Het fijnst waren alle warme welgemeende verjaardagsknuffels.
Ook waren er de eerste twee internshippresentaties. Zuid-Afrika begon. Met beeldende verhalen verwoordden ze de hoogte- en dieptepunten van hun reis. Djembélessen die werden gebruikt als social tool om mensen uit een conflictbuurt te verbinden. Toerisme in een restaurant waar de traditioneel gekleedde dansers over de tafels sprongen. Kinderen die dankzij een surfclub uit het ganggeweld gehouden worden -of dat proberen ze. En de keiharde werkelijkheid van de ergste sloppenwijken, waar niemand ooit echt veilig is, schietpartijen dagelijkse praktijk zijn en het bij het verkeerde moment op de verkeerde plek niet uitmaakt of je betrokken of niet bent, kind of volwassen. Waar kinderen als drugskoerier worden gebruikt, omdat de politie hen niet mag fouilleren. En, waar de regering flink geld verdiend aan die armoede, en dat geld heus niet besteed wordt aan het verbeteren van de levensomstandigheden.
Het zijn dingen die je wel weet, maar het wordt zoveel echter om het te horen van iemand die het ook echt gezien heeft.

De tweede groep was van Los Angelos. Waar gangwars ook aan de orde van de dag zijn. Maar de groep vertelde vooral ook over de inspirerende ontmoetingen, de bruisende energie, de openheid van mensen, de bereidheid hun verhaal te vertellen. Over de streetpoets en onze violist die muziek heeft opgenomen voor hun album. Toch zijn er in de tijd dat zij daar waren, in de buurt waar zij zaten, 3 mensen neergeschoten of -gestoken. Een stad vol tegenstellingen. Wat vooral zichtbaar werd in hun reizen met het openbaar vervoer, dat buurt per buurt verschilde, en waarbij ze een keer zelfs niet toegelaten werden in de bus die naar de buurt ging waar ze sliepen: Wats, de meest gevaarlijke buurt. Terwijl ze ook Hollywood gezien hebben. Zo'n groot contrast, zo dicht op elkaar.

's Middags zaten we samen rond een kampvuur, voor Pete, een van onze geliefde organisers, mijn houtwerkleraar, en de meest zorgzame vader die je je kunt voorstellen (Hij liep dagelijks rond met zijn baby in draagzak op zijn buik, met mutsje op en een dekbedje tegen haar aangedrukt, terwijl zijn 3 jarige zoontje zich met een door hem gemaakt houten zwaart achter zijn been verschuilde. Als je hart dan niet smelt...) Vanwege familieomstandigheden is hij donderdag met zijn gezin teruggegaan naar zijn huis in Denemarken. Nodig maar helaas.

Woensdagochtend was eerst de Filipijnengroep aan de buurt. Tijdens hun reis hebben ze in 10 verschillende vliegtuigen gezeten. (Heel duurzaam). Op weg naar allerlei verschillende eilanden. Ze werkten samen met Mision, een organisatie die social trifolding probeert te implementeren in hun land, een idee van Rudolf Steiner, met een regering gebaseerd op gelijkheid, een economie gebaseerd op broederschap en onderwijs gericht op vrijheid. Dit doen ze vooral door de civil society te empoweren, en te proberen de macht van de corrupte overheid te verkleinen. De groep heeft veel gewerkt met het idee van rapid prototyping, niet wachten tot het idee perfect is maar doen en aanpassen aan de praktijk. Dit betekende ook dat ze in een paar dagen een workshop over genderrollen moesten organiseren voor 600 middelbare scholieren, naast hun bezoek aan allerlei organisaties en wat volentourism.

Onze groep was als laatste. Om de sfeer van Nepal uit te beelden, speelden we een korte scène in de bus, op elkaar gepropt maar volledig relax. We hadden vooral niet precies duidelijk wat we wilden vertellen, maar uiteindelijk liep het vanzelf en is alles wat gezegd moest worden gezegd. Wat we allemaal gedaan hebben daar, maar ook al onze reflecties op het land, de rijkdom in de armoede, de vooral niet zo positieve invloed van toerisme, waardoor het soms nogal ongemakkelijk was om daar te zijn, het afval, en het gebrek aan sturing en de rijkdom aan vrijheid op de foundation. In twee video's konden we veel laten zien van dit prachtige, en bizar snel veranderende en vervuilde land. Het reflectieproces was zeker heel waardevol.

's Middags hadden we communitymeeting. In een open space was oor voor dat wat nog gezegd moest worden over onze persoonlijke ervaringen op de internships. Annie benoemde het onnoembare, dat dit het begin is van het einde van ons YIPjaar. Ze vroeg ons of we aanwezig kunnen blijven tot het einde, echt aanwezig, omdat eindes een enorme potentie is. Dat is waar het echte werk vaak gebeurt, waar de grootste doorbraken zijn. Voor wie de moed heeft om te blijven.
Ook deden we een human compas om te zien hoe ver iedereen was met het proces van landen en verwerken. Deze tool is in YIP bedacht en super handig. Er is een vraag met glijdende schaal, en iedereen gaat staan waar diegene zich voelt. "Hoe geland ben je in Ytterjärna? Helemaal geland rechts, nog op internship links". Daarmee wordt heel snel heel zichtbaar waar je als groep staat in een proces of discussie.
Onze groep had geen check-in, aangezien de helft van onze groep al was vertrokken naar connect converence, een groot Forum in België voor alternatieve studiekeuze, georganiseerd door YIP alumni.

Donderdag en vrijdag waren we vrij. Zodat we tijd hadden om alle ervaringen te verwerken. Ik heb mijn tijd gebruikt om bij mijn klassen in Örjanskolan langs te gaan, en de kinderen te vertellen over Nepal en de dingen die ik meegenomen heb te laten zien, voelen, ruiken. Dat was een groot succes, ondanks mijn zeer gebrekkige Zweeds (dankzij de hulp van de vertalende docenten.) Ook heb ik een religieklas meegemaakt (een spreuk en daarna een verhaal waar ik vrij weinig van verstond), en een koorklas. Het is fijn om weer terug te zijn in die school. Vrijeschooldocent staat best wel op mijn lijstje van mogelijkheden voor hierna.

De vrije tijd vloog voorbij. Ik ben naar Järna gefietst om een pakketje op te halen (jeej :) ), ik heb gewerkt aan een boek over onze ervaring in Nepal voor de groep voor volgend jaar. Ik heb genoten van het prachtige weer en het heerlijke Zweedse landschap. En verder weet ik niet waar de tijd heen verdwenen is.

Vandaag was de eerste dag van de eerste project week. De tijd van actie is aangebroken, van zelf dingen organiseren en doen. Ik heb gekozen voor het moestuinproject. Er is een aardig stuk land naast ons huis Tellevana, dat vanaf volgend jaar niet gebruikt wordt. Het zou heel tof zijn als YIP8 daar groente zou kunnen verbouwen. Dus gaan we daar een plan voor ontwerpen, en ondertussen op een kleiner stukje grond een prototype moestuin aanleggen, met de principes van permacultuur en de biodynamische landbouw. Super cool, vooral omdat ik al zo lang wil leren om voedsel te verbouwen. Aangezien het YIPjaar begint in de herfst: het oogstseizoen, willen we een grow-it-forwardsysteem beginnen. Elk YIPjaar zaait in het voorjaar dat wat het volgende jaar in de herfst zal kunnen oogsten, en elk jaar wordt dus verwelkomt met een oogst dat het voorgaande jaar voor hen verzorgd heeft. Ik vind het idee zo cool. En tijdens dit ontwerp zullen we ook veel leren over action research en theory U, door dit toe te passen in de praktijk. Leer ik misschien nog eens plannen.

Het voorjaar is hier duidelijk aangebroken, het bos staat vol prachtige blauwe bloemen. Op ons bord vinden we de kiemplantjes van zonnebloem en boekweit -waar ik heel erg blij van wordt. En ik heb vandaag voor het eerst het sap van een berk gedronken! De avonden worden langer en langer, en uitslapen zit er niet meer in, nu het licht me 's ochtends zo vroeg wakker maakt. De voorbereidingen voor het Initiative Forum zijn nu echt aan het beginnen, wat heel hard nodig is, want er is nog een hoop werk te doen. De aanmeldingen voor YIP8 beginnen binnen te stromen. En het is gewoon zo fijn om yippie te zijn!